Taart eten op Koningsakker:’Mijn moeder ligt daar’

Afgelopen zomer bezocht een medewerker van het Nederlands Dagblad abdij Koningsoord met het doel om een spirituele plek te vinden of een plek te ontdekken waar mensen God kunnen ontmoeten. Zij schreef onderstaand stuk wat we graag delen:

Taart eten op Koningsakker: ‘Mijn moeder ligt daar’

De abdij waar zestien trappistinnen wonen is niet de enige spirituele plek waar dit bezoek naartoe leidt. De andere plek, natuurbegraafplaats Koningsakker, is makkelijk over het hoofd te zien. Je ziet de grote, glooiende vlakte wel, maar hebt niet door dat het een begraafplaats is. Op de graven staan geen stenen, maar enkel boomschijven tussen het gras en de bloemen.

Het is iets over twee, aanschuiven bij het namiddaggebed (de noon) is op valreep nog mogelijk. Zuster Lutgart staat toevallig bij het raam, wijst in de abdij de weg en drukt me een boek met de psalmen toe. ‘De bladnummers komen overeen met de psalmen.’ Zitten en luisteren en een beetje meezingen; ‘Goed is het in stilte op de redding van de Heer te wachten’, klinkt even later in een lezing. Een dikke tien minuten later is de noon voorbij. Een zuster doet het licht uit. De witte rokken schuifelen terwijl de vrouwen de zaal verlaten.

Een van de zusters is verantwoordelijk voor de abdijwinkel op het erf. Zuster Margaret zit achter de toonbank. Het assortiment van onder meer geestelijke boeken en bestsellers, speciaal biertjes en sieraden zorgt voor de nodige financiële omzet én voor meer verbinding, zegt ze. ‘Mensen zien weer eens een zuster en aan de toonbank ontstaan geregeld bijzondere gesprekken; helemaal als mensen net een plek op de natuurbegraafplaats hebben uitgezocht.’

De natuurbegraafplaats bestaat sinds 2019 en hoort bij Abdij Koningsoord, maar wordt zelfstandig bestuurd. Voor de uitvaarten wordt geen gebruik gemaakt van de abdij, maar van een eigen ontvangsthuis aan de zijkant van het natuurgebied. ‘Toch heeft het ons leven hier veranderd’, zegt zuster Margaret.  ‘We noemen in onze voorbeden de mensen op die op Koningsakker begraven zijn. Afwisselend helpen we in het informatiecentrum en mensen komen dus vaak toch even bij ons langs. Of ze sluiten een keer aan bij een getijdengebed’.

Tijd om te lopen; op de natuurbegraafplaats kunnen gerust uren gevuld worden. De paadjes slingeren over de verschillende velden. Mensen mogen een eigen begraafplaats kiezen die bij hen of de overledene past; heide, een plekje bij de fruitbomen, in het bloemrijk grasland of in bosrijk gebied. Enkele jaren geleden stond hier nog overal maïs, tarwe en rogge.

De komende jaren wordt de begraafplaats steeds meer ‘teruggegeven’ aan de natuur, met behulp van een natuurbeheerder. Op sommige graven, die niet zijn afgebakend, liggen bossen bloemen. Deze mogen tot twee weken na de begrafenis blijven liggen en daarna mogen er geen planten, bloemen, windlichten en andere gedenktekens meer worden geplaatst. De ligplaats van de overledene is alleen te herkennen aan een boomschijf met een sobere inscriptie. Met de tijd vergaat ook dit gedenkteken. Met coördinaten kunnen nabestaanden zo nodig de plek vinden. 

Het is rustig deze middag. In de kleine kapel, een voormalig schuurtje mag een kaarsje worden gebrand.

Aan de rand van het veld zit een oude meneer. Zonnehoed op, benen over elkaar geslagen. Aan beide schouders zit een zoon. Hun vader heeft een kartonnen doosje van een patisserie op schoot. Met z’n drieën eten ze een taartje. ‘Mijn moeder was gisteren jarig, ze ligt daar’, wijst een van de zonen. ‘Mijn vader is zelf ernstig ziek en hij hoopte dit nog te kunnen doen.’ De bordjes worden even later opgestapeld. Vader zit nog even alleen en wordt dan opgehaald door zijn zoon.

Dit kleine tafereel op de Koningsakker geeft deze ‘spirituele’ plek nog meer betekenis.

Bron: Nederlands Dagblad