Van toen naar nu

30 augustus 2019 had zuster Julian (destijds de abdis van abdij Koningsoord) de eer om Natuurbegraafplaats Koningsakker te openen. Sindsdien is Koningsakker uitgegroeid tot een plek van rust voor de doden en troost voor de levenden. Zuster Julian deelt haar persoonlijke reis van toen naar nu.

Van toen:  augustus 2019

(verhaal ‘de smalle weg’ van Zuster Julian geschreven voor de opening van Natuurbegraafplaats Koningsakker in 2019)

Ik loop genietend over een pad dat wendt en kronkelt langs pas aangeplante bomen op het winterveld en wat later een ‘luchtig’ bos gaat worden. En ja, wat er later voor mijzelf ‘in de planning’ zit dat is ook een realiteit, goed om te overwegen zo vlak vóór mijn laatste officiële taak. Want van mijn gemeenschap heb ik, als abdis, de eer gekregen om op 30 augustus Natuurbegraafplaats Koningsakker te openen. Daarna zal ik deze functie neerleggen, vanwege de inmiddels bereikte leeftijdsgrens zoals voorgeschreven in de Constituties van onze Orde. Dan wend en kronkel ik mij terug naar een meer anoniem monniksleven, waar ik ook naar uitzie. Het pad uit lopen, en opnieuw beginnen, zoals dat  geldt voor ons allen in ieders tijd van leven. Het geldt voor de doden die in deze akker begraven gaan worden: de een begint zijn/haar nieuwe leven in de oneindigheid van de liefde Gods waarin ook wij, zusters, geloven; de ander als voeding in de aarde waaruit nieuw leven op Koningsakker zal groeien. Zo wenden en kronkelen wij om elkaar heen en hebben wij elkaar nodig. En is dat niet het allerbelangrijkste?

Naar nu:  augustus 2024.

Van de feestelijke opening 5 jaar geleden naar de dagelijkse praktijk van NU op NATUURBEGRAAFPLAATS KONINGSAKKER, daar waar de doden rust vinden en de levenden op adem komen.

Ja, dit is wat hier vanaf toen dag in dag uit gebeurd is, wat vandaag gebeurt en morgen en overmorgen en gebeuren zal tot de allerlaatste plek is ingenomen. Uitgevoerd door het capabele, zorgzame team van locatie/relatie/natuurbeheerders/cateringmedewerkers, en bijgestaan door een groep toegewijde vrijwilligers. Gedragen door de deskundigheid van de door ons (abdij Koningsoord) gekozen partner: Natuurbegraafplaatsen van Waarde. En last but not least: de zorg en gebed van de zusters.

Toen: was ik nog vol spanning: óf mensen wel naar Koningsakker gingen komen…………  Velen waren er zo zeker van, maar ’n kleine ongelovige Thomas in mij stak de kop op: eerst zien en dan geloven….

Nu: ja, ik ben op adem gekomen en had daar geen 5 jaar voor nodig. Al binnen het eerste jaar was mijn onrust weg. Nee, geen spanning meer. Daarvoor in de plaats intense dankbaarheid voor de grote belangstelling.

Toen: nieuwe mensen die met elkaar een team moeten gaan vormen. Die een visie moeten formuleren en uitdragen. Die elkaars deskundigheid willen respecteren en benutten. Die durven vertrouwen op eigen capaciteiten en op die van de anderen. Kortom: die bereid zijn los te laten wat een goede teamgeest in de weg staat. Mensen die niet alleen van mensen houden, maar ook van alles wat de aarde in de akker ons geeft aan groei en bloei en van alle vliegende, kruipende, sluipende en springende dieren die zich er thuis voelen.

Toen: de plek voor dit teambuilding proces vond plaats in ‘het hutje’, de omgebouwde zeecontainer. Nee, ruimte was er niet, charme des te meer. En vooral de buitenlucht werd zeer goed benut.

Nu: hutje uit, ontvangsthuis in. Grote verandering, af en toe heimwee. Andere dynamiek op meerdere fronten door de verhuizing. Niet alleen de toename van mensen die Koningsakker kiezen voor hun  laatste rustplaats maakte de bouw van dit huis een verantwoorde investering. Daarmee samengaand ook het groeiend aantal teamleden (meer relatie/natuurbeheerders en cateringmedewerkers) maakte dit noodzakelijk. Dus ook de teambuilding moest mee verhuizen met tot gevolg ’n andere dynamiek, nieuwe aanpassingen geven en nemen.

Toen: na de opening in augustus 2019 keerde ik terug naar mijn meer verborgen leven in de abdij. Daar verlangde ik ook naar. Van achter de muren bleef ik binnen de communiteit zijdelings betrokken bij het wel en wee van Koningsakker.

Nu: ben ik dagelijks te vinden in het ontvangsthuis, zoiets als ’n parttime teamlid. Begonnen als hulp in de keuken en schoonmaakwerk werd ik als het ware vanzelf meegenomen in het teamgebeuren van de dagelijkse werkelijkheid. Langzamerhand veranderde hierdoor mijn inbreng meer van daad naar raad, al blijf ik ook beschikbaar voor daad.

Daarnaast ben ik beurtelings met 4 medezusters op zondagmiddagen aanwezig voor ontvangst van grafbezoekers en andere belangstellenden, ter assistentie van de aanwezige relatiebeheerder.

Nu dan tot slot:

Natuurbegraafplaats Koningsakker is een grote verrijking. Ik zie die in de gestaag toenemende ontwikkeling van de natuur op de akker. In het groeiend aantal wandelaars (waaronder ook zusters). In de voortdurende vraag naar contactverzoeken en gespreksaanvragen die binnen komen. Ik hoor het van de vrijwilligers en de vele bezoekers.

Ieder op ‘n eigen manier ervaart ‘iets’ in Koningsakker wat zij/hij koestert als iets speciaals.

Onze communiteit geniet van de over en weer betrokkenheid op elkaar, vooral van elkaars aanwezigheid bij evenementen als Allerzielen (Koningsakker) en de Kloostermarkt (abdij).

En nu mag ik mijn steentje bijdragen aan het vieren van de mensen die Koningsakker hebben gemaakt tot wat het nu is. Om ieders unieke inbreng, energie, moed en daadkracht.

Om de zorg voor dat onnoembare ‘iets’ van Natuurbegraafplaats Koningsakker zuiver te houden, te behoeden en te bewaren. Om de inspiratie en veerkracht die ieder daarbij drijft, soms ten koste van……….  Om de weldoende zorg die nabestaanden zo als troost ervaren, zowel tijdens als na de uitvaart van hun geliefden.

Laat ons dan vieren met vreugde, dankbaarheid, tederheid en liefde: vieren onze gedeelde opdracht en daarmee onze verbondenheid, om deze plek te koesteren, deze plaats waar de doden rust vinden en de levenden op adem komen.

Zr. Julian.