Abdis Julian: ‘De smalle weg’

‘Vandaag is de eerste zondag van de maand, recollectiedag voor alle zusters. Een dag waarop we ons intensiever bezinnen op onze levensbron: de God in wie ons heil is en die ons in deze gemeenschap van Koningsoord heeft samengebracht. Vroeg in de morgen ben al in een feestelijke stemming omdat we vanmorgen in de Lauden het openingslied mochten zingen, waar ik ieder jaar op moet wachten tot na Pinksteren. Telkens opnieuw kijk ik daar naar uit: het zingt over de schoonheid van alles wat leeft en leven wil, over het stervend zaad dat in nieuwe vorm tot groei en bloei komt. En over Gods tekenen die voor allen te verstaan zijn als we met open ogen, open oren en open hart door het leven gaan. Nog met de vreugde van dit lied in me loop ik naar “Koningsakker”.

Aan het begin van de bomenlaan sla ik rechtsaf om het pad te lopen dat door het zomer- en lenteveld voert. Telkens verwonderd stilstaand bij weer een bloem die ik niet eerder daar zag, of een kleur verderop in het veld die me opvalt. Tekenen te verstaan, ook de droogte kan vrucht dragen. Dan zingt opeens een ander lied in mij. De melodie het eerst, dan komen de woorden: “De smalle weg, hij wendt en kronkelt. Daarom is hij zo echt, zo schoon”. Hoe toepasselijk. Ik loop toch op de smalle weg die wendt en kronkelt door “Koningsakker”. Neuriënd de melodie die me zo vertrouwd is, wend en kronkel ik mee. De woorden lopen in mijn gedachten mee: smalle weg, wenden, kronkelen, echtheid, schoonheid.

Dit gemaaide pad door het akkerveld….. nu 10 jaar geleden vervolgde onze communiteit haar leven op deze plek en was dit stuk grond een maïsveld. Ons 10 jarig bestaan hebben we gevierd met een
bezoek aan wat we achter ons lieten: het klooster in Berkel wat inmiddels een bruisend dorpshart in zich bergt. Een mooie herbestemming. 10 jaar geleden bracht onze verhuizing naar Arnhem ons op de smalle weg van verandering waarvan de uitkomsten nog niet zichtbaar waren. En nu loop ik hier, geen maïs meer die het uitzicht belemmert. Op een pad dat smal en toch breed genoeg is om, waar ik ook loop, een zicht op ons huis en brede omgeving te bieden. 10 jaren die ons gaandeweg leerden niet meer om te zien, maar te leven in het hier en nu, de toekomst met vertrouwen te aanvaarden. Wenden en kronkelen……. Ja, dat was er ook in allerlei vormen, richtingen, met kinken in kabels, kluwens die niet te ontwarren leken, stappen vooruit en weer terug naar af.

En toch zijn we nu zo ver! “Koningsakker” is zo ver!

In alle jaren van plannen en voorbereiden heeft onze abdijgemeenschap een grote rijkdom vergaard aan deskundige adviseurs die hun beste krachten aan dit project hebben gegeven en nog blijven geven. Tekenen te verstaan: hun ‘echtheid’ in het ijveren voor ons, voor de voortzetting van ons monastiek leven op deze plek. Echtheid: in de loop van tijd werden we van de nonnen later de zusters en nog later hun zusters. Echtheid in respect, medeleven, creatief denken, en in ons uitdagen om buiten de box te denken als nodig. De schoonheid die het gehele proces heeft opgeleverd: ik mag daar nu doorheen lopen, op het smalle pad door de akker dat naar een brede waarborg voor onze toekomst loopt.

Zoveel tekenen om me op te bezinnen, zoveel zaad dat in Koningsakker kan en mag sterven om tot een nieuwe vorm van groei en bloei te komen. Tekenen op religieus, spiritueel niveau en op aards, ecologisch niveau. Tekenen om te vieren samen met elke mens die zich betrokken voelt bij dit gebeuren. Bijv. op 3 augustus aanstaande, bij een bezoek aan de kloostermarkt op het voorplein van de abdij.

Ongemerkt ben ik al aan het eind van het pad door het lenteveld gekomen en kan verdergaan óf naar rechts, de weg buitenom, óf naar links en het smalle pad volgen door winter- en zomerveld.
Ik kies voor het laatste: ook dat wendt en kronkelt en dat is ook een realiteit in mijn persoonlijk leven om te overwegen. Van mijn gemeenschap heb ik, als abdis, de eer gekregen om de natuurbegraafplaats “Koningsakker” te openen.

Per 1 sept. zal ik deze functie neerleggen, vanwege de inmiddels bereikte leeftijdsgrens zoals voorgeschreven in de Constituties van onze Orde. Dan wend en kronkel ik mij terug naar een meer anoniem monniksleven, waar ik ook naar uitzie. Het pad afgelopen, en opnieuw beginnen. Dat geldt voor ons allen in ieders tijd van leven. Het geldt voor de doden die in deze akker begraven gaan worden. De een begint zijn/haar nieuwe leven in de oneindigheid van de liefde Gods waarin wij geloven; de ander als het zaad waaruit nieuw leven op “Koningsakker” zal groeien. Zo wenden en kronkelen wij om elkaar heen en hebben wij elkaar nodig. En is dat niet het allerbelangrijkste?’

Abdis Julian, abdij Koningsoord Arnhem.

www.koningsoord.ord

 

Geplaatst in Abdij Koningsoord, Alle berichten, KoningsakkerTagged , , , , , ,