Waar handen loslaten en de natuur draagt

Vandaag begraven zij iemand die hen dierbaar is, hier in de natuur van Koningsakker. Een plek waar de doden tot rust komen en de levenden op adem. Waar stilte geen leegte is, maar gevuld met leven.

Ze lopen samen over de paden van Koningsakker, tussen de velden die hen omringen met rust en ruimte. Hun stappen zijn zacht in de Veluwse zandgrond, in een ritme dat past bij het landschap en bij het moment. Het geluid van de wind die langs de heide streelt, begeleidt hen naar de plek waar zij hun dierbare geliefde zullen laten rusten. 

Daar staan ze op het herfstveld bij de plek die ze zelf had uitgekozen, een plek die troost in zich draagt net als op de andere velden van Koningsakker. Een buizerd cirkelt hoog in de lucht, libellen scheren langs het water van de poel, een vlinder strijkt neer op een rouwboeket alsof zij een laatste groet brengt en de geur van bloeiende heide omringt hen. Het zijn de kleine tekenen die hen eraan herinneren dat leven en sterven onlosmakelijk verbonden zijn.

Wanneer het moment van loslaten daar is, gebeurt dat op Koningsakker niet met een mechanisch systeem. Hier doen zij het zelf, met touwen, met hun eigen handen. Ze voelen het gewicht, ze sturen de beweging, ze geven haar stap voor stap terug aan de aarde. Het zachte glijden van de touwen door hun vingers klinkt bijna als een fluistering: een laatste gesprek zonder woorden. Iedere hand die meedoet, draagt mee en laat tegelijk los.

In die gezamenlijke beweging schuilt troost. Het is geen afstandelijk gebaar, maar een intiem en liefdevol loslaten. Geen haast, maar de tijd nemen om echt te voelen dat dit de laatste reis is, begeleid door hen. Alsof ze nog één keer samen wandelen, tot de aarde het zelf zachtjes overneemt.

Zo nemen ze afscheid: door zelf los te laten. Terwijl de mand met haar de aarde raakt, vinden verdriet en liefde hun plek. Zo wordt zij opgenomen in het herfstveld van Koningsakker, in de kringloop van tijd en natuur.

En zij, die achterblijven, zeggen zacht:

Wij hebben je gedragen,

wij hebben je losgelaten,

en de aarde heeft je nu in haar armen gesloten.