Waar rouw de grond raakt

Een plek waar verdriet niet weg hoeft,
waar tranen mogen vallen zoals regen dat doet op de aarde..
stil, zacht en helend.

Op Koningsakker raakt de rouw letterlijk de grond.
Zoals deze avondnevel die zich na de completen
zacht over de velden legt,
verweven met het kruidenrijkgras,
omarmt ze Koningsakker
licht en bijna voelbaar tegelijk.

Hier wordt afscheid niet op afstand gehouden,
maar dicht bij het leven zelf gelegd:
onder de open lucht, tussen het kruidenrijk gras,
in de schaduw van bomen
die weten wat het is om los te laten.

Tussen de kronkelende paden en de nevel die de velden omhult
vinden de doden hun rust
en komen de levenden op adem.
Hier is ruimte voor wat zwaar is,
en stilte voor wat niet gezegd kan worden.

De nabijheid van de abdij legt een zachte warmte over de velden
van gebed, van adem, van eeuwenoude overgave.
Het ritme van de zusters trappistinnen
voelt als een stille stroom van troost
die door Koningsakker heen beweegt.

Rouw wordt hier geen eindpunt,
maar een beweging
zoals nevel die komt en gaat,
zoals adem die blijft.

Een thuiskomen in de tijdloosheid van de natuur,
waar het lichaam rust vindt
en de liefde die overblijft zich wortelt
in grond die het met zorg bewaard.

Koningsakker is een plek om te gedenken,
van eerbied voor het leven
en voor wat komt na het laatste woord…

Foto: Martine Koops (gemaakt na de completen bij Abdij Koningsoord)