Licht op de kortste dag

21 december is de dag waarop het licht zijn diepste punt bereikt. De zon staat laag, de nacht is langer dan de dag. Al eeuwenlang markeert 21 december een kantelpunt: vanaf dit moment worden de dagen weer langzaam langer, bijna onmerkbaar, maar onomkeerbaar.

Afgelopen zondag, precies op de kortste dag van het jaar, werd er op Koningsakker de midwinterhoorn weer geblazen. Ruim 100 mensen vonden hun weg naar onze natuurbegraafplaats om samen te luisteren naar de klanken van de midwinterhoorn en stil te staan bij het donker dat er mag zijn en bij het licht dat terugkeert. In de natuur en in onszelf.

Eeuwenoude klanken door het landschap

De midwinterhoorn kent een lange geschiedenis. Al generaties lang wordt dit instrument geblazen in de donkere wintertijd, vanaf erven en akkers, als teken van hoop en verbinding. De klank reikt ver, langzaam en warm, niet om te overheersen, maar om te dragen.

Deze middag brachten de mannen van de Midwinterhoorngroep Doesburg deze traditie tot leven op Koningsakker. Op verschillende plekken op de velden van Koningsakker stonden zij opgesteld. Wanneer de hoorn klonk, leek de tijd even stil te vallen. De toon zweefde tussen de bomen, volgde de glooiing van de velden en vond zijn weg naar ieder die luisterde.

Wandelend door stilte en herinnering

Vanaf het ontvangsthuis wandelden bezoekers in kleine groepen over Koningsakker. Tussen de klanken door was er ruimte voor eigen gedachten: aan wie gemist wordt, aan wat was en aan wat blijft.

Voor velen voelde het als een gezamenlijk moment van herdenken, zonder woorden, zonder haast. Alleen het lopen, het luisteren en het samenzijn.

Waar donker en licht elkaar raken

Na afloop verzamelden we ons bij het ontvangsthuis. Met warme chocolademelk, koffie en thee in de handen, ontstonden er gesprekken, werd er gelachen, gedeeld en soms gezwegen.

Ook de hoornblazers zelf waren zichtbaar geraakt. Ze vertelden hoe bijzonder het is om juist hier elk jaar weer te mogen spelen in deze rust, voor dit aandachtige publiek, op deze dag waarop donker en licht elkaar raken.

Dankbaar en verbonden

Nabestaanden deelden hun emoties en dankbaarheid over deze bijzondere wandeling:

“De klank ging door me heen. Alsof het donker even lichter werd.”

“Het geluid van de midwinterhoorn bracht me even terug naar de wandelingen die ik met mijn vader maakte. Het voelde alsof hij heel dichtbij was.”

“Zo mooi dat verdriet en troost hier naast elkaar mogen bestaan.”

Dank aan de Midwinterhoorngroep Doesburg voor het levend houden van een eeuwenoude traditie. Onze toegewijde vrijwilligers. En dank aan iedereen die aanwezig was: voor het luisteren, voor de stilte, voor het samen dragen.

Op deze kortste dag werd Koningsakker even een plek waar licht hoorbaar werd.