In het zachte ochtendlicht

Door het kathedraalglas valt het licht de kapel binnen, getemperd, gedragen.
Buiten ontwaakt het zomerveld in stilte, de zon raakt het bloemrijkgras en de bomen aan.
Alles ademt rust en vertrouwen dat het leven omhult.

De stilte groeit.
De adem van het veld vertraagt.
Tijd vervaagt; alleen het nu blijft zichtbaar helder als goud op het glas.

Licht en schaduw wisselen elkaar af, een spel zo oud als de aarde.
Zoals het veld zich opent voor de zon, zo opent het leven zich telkens opnieuw voor wat groter is dan woorden.
Voor dat wat draagt, beweegt, verbindt aanwezig in elk seizoen.

De aarde houdt vast.
Het licht nodigt uit.