Herfst, tijd van herinneren en belofte

Zuster Beatrijs van abdij Koningsoord deelt haar gedachten over de herfst op Koningsakker. Terwijl de bladeren vallen en de velden stil worden, vertelt zij over herinnering, gedenken en de zachte belofte van nieuw leven.

September 2025

Herdenken, gedenken.

Nu ik dit aan het schrijven ben, vliegen de oude dakota’s over.
Het zijn de dagen in september van herinneren en gedenken. Hoe eens de lucht hier vol was
met vliegtuigen en vele parachutisten. Zij kwamen voor ons, om te vechten voor
de vrede. Velen van hen gaven het leven. Hun missies was een brug te ver. Maar
uiteindelijk heeft de vrede gezegevierd en kent ons land al ruim 80 jaar weer
vrede.

Hier op Koningsakker is nog een stukje zichtbaar van die tijd, een
loopgraaf, schuttersputjes. Opdat wij niet vergeten.
Ook niet vergeten worden allen die hier een laatste rustplaats hier vonden. Voor
hen brandt straks weer met Allerzielen een lichtje op ieders graf. Licht puntjes
die weet hebben dat de dood niet het laatste woord heeft. Zoals oorlog nooit
het laatste woord heeft.

Kleuren van sterven en leven

De herfst met haar prachtige kleuren het lijkt zo in contrast met wat ik hier
boven scheef. In zekere zin sterven al die bladeren die eens groen waren.
Het doet mij herinneren aan een gedichtje wat ik als kind leerde op school:

De bladeren vallen blad naar blad
Die allen sterven moeten.
Ze zwieren rond, omhoog, omlaag
Ze rusten en ze vluchten.
De bladeren goud, de bladeren geel.
De herfstwind doet ze vallen.
Ze zinken na wat wild gespeel.
Ze zinken, zinken allen.

Het leven lijkt te sterven in de herfst, maar als ik goed kijkt zie ik dat sommige
al de knopen laten zien van een nieuwe lente. De dood heeft niet het laatste
woord.

Vogels, bode van hoop

Ook vogels maken zich klaar voor de winter, de koukleumen, laten het
hier voor gezien. Zij kijken reikhalzend uit naar warme streken. Om straks weer
als zomerbodes terug te komen. Voor mij is dat het kwikstaartje, bijna altijd
terug voor de vastentijd begint. Het is alsof hij de bode is van goed nieuws, dood
heeft niet het laatste woord. Het leven begint weer opnieuw.

De geur van de herfst

De herfst heeft ook een aparte geur, je ruikt de paddenstoelen, je ruikt het
hooi, je ruikt iets van afsterven in de natuur. Het is een geur die ondanks dat
ook tot dankbaarheid stemt. Alles wat ons in de schepping is geven, is gegeven
opdat we er van mogen leven, mens en dier. Allen gaan we die weg van sterven en
verrijzen. De doorgang naar een leven waar de dood is overwonnen.

Triest en hoopvol

Herfst het maakt triest en hoopvol. We kijken allen weer uit dat na die koude
winternacht de lente weer van zich laat horen. Weet je nog van die bladeren die
verkleuren, die zijn het voedsel voor hun opvolgers, groen in alle tinten.
Hoopvol blijven we allen, ondanks oorlog zo dichtbij, hier zien we, vrede heeft
uiteindelijk de overhand. Herfst, herschept tot nieuw leven.

Leven dat niet stuk te krijgen is

Wees blij, sloffend door de bruine bladeren op het pad, zie het eekhoorntje, zie de
muis, de vlaamse gaai, ze slepen de gevallen eikels mee, voedsel voor de winter,
voedsel gegeven in de herfst. Opdat het leven doorgaat. Uit het eikeltje dat blijft
liggen groeit een nieuwe eik. Met bladeren groen en geel en rood.
Leven dat niet stuk te krijgen is.

Herfst een tijd vol van belofte!

Zr. Beatrijs Abdij Koningsoord, Arnhem