De stille werker van Koningsakker

In de vroege ochtend, wanneer de mist nog als een zachte deken over Koningsakker ligt, verrijzen kleine heuveltjes van donkere aarde tussen het grasland. Ze verschijnen stilletjes, als sporen van een onzichtbare bewoner: de mol.

Hoopjes aarde

Onder de grond leeft hij, in een netwerk van tunneltjes die niemand ziet, maar die hij met zorg heeft aangelegd. Hij graaft niet zomaar; hij bouwt gangetjes die de aarde beluchten, die de wortels van planten laten ademen, en die de bodem verbinden zoals herinneringen verweven zijn met deze plek. Voor velen zijn molshopen slechts hoopjes aarde, maar voor wie goed kijkt, vertellen ze een verhaal van leven, beweging en ondergrondse toewijding.

Bodem hier nog rijk

Toch herinnert de mol ons ook aan iets anders. Zijn aanwezigheid en zijn molshopen laten zien dat de bodem hier nog rijk is, te rijk voor het schraal en natuurlijk landschap dat Koningsakker wil zijn. Ooit werd deze grond bemest, gevoed met wat groeikracht gaf, maar nu is juist het verschralen nodig—het teruggeven van de aarde aan haar oorspronkelijke staat. De mol graaft zachtjes in die geschiedenis, brengt het verleden naar de oppervlakte en wijst onze natuurbeheerders erop dat er nog werk te doen is.

Sommigen zien de mol als een verstoring, een beestje dat het grasland doorbreekt met zijn kleine heuveltjes. Maar de mol kent geen grenzen, geen rechte lijnen of vastgelegde paden. Hij volgt zijn instinct en beweegt zich rustig door de aarde zoals de tijd zich door het leven slingert—onvoorspelbaar, natuurlijk en noodzakelijk.

Stille werker

Misschien is de mol wel de stille werker van Koningsakker. Terwijl boven de grond geliefden afscheid nemen en de wind fluistert tussen de bomen, werkt hij zachtjes in de aarde verder. Onzichtbaar, maar onmisbaar. Zijn tunneltjes weven een verbinding tussen wat was en wat komt. Zijn molshopen herinneren ons eraan dat de aarde leeft, ademt en draagt—precies zoals Koningsakker een plek is van rust en voortgang, waar het leven doorgaat in andere vormen.

En zo vertelt de mol ons niet alleen over het leven onder de grond, maar ook over de toekomst van deze plek. Hij laat zien dat de aarde nog moet veranderen, dat het landschap nog onderweg is naar zijn pure, natuurlijke vorm. En misschien, wanneer de tijd rijp is en de bodem schraler wordt, zal ook de mol verder trekken—op zoek naar nieuwe gronden om zijn verhaal te vertellen.